وحشی بافقی منم که منم!

شور، آتش گرفته در بدنم

من «گاو» و «کلید» مش حسنم!!

سیم آخر کجاست تا بزنم؟!

توی مغزم بزن بزن شده ام

عاشق چند تا وطن شده ام!

قصه ام شرحی از پریشانی ست

گریه ی دختری خیابانی ست

کیف یک بچه ی دبستانی ست

متن دعوای چند زندانی ست

مانده ام با خودم چه کار کنم!

قصد دارم به «تو» فرار کنم

به تو که حالتِ «فقط» داری

صبح تا شب قرارِ چت داری!

نه تمایل به خال و خط داری

نه به سمت کسی جهت داری!

تو که درمانی و خودِ دردی

داخل خانه لُخت می گردی!

تو که از گریه ات کبودتری

غرق سیگارهات و دودتری

از هر آنجه که بود، بودتری

مالکیت تر از حسودتری!!

تو که در چشم هات خشم و غم است

تو که دوانگیت محترم است!

تو که با اشک هام همدستی

که شکستی و باز نشکستی

تو که هوشیار هستی و مستی

متناقض تر از خودت هستی!

باز لبخند می زدی به درد

چند زن در تو زندگی می کرد؟!

تو که توی قطار تجربه کرد

در شب انتظار، تجربه کرد

قبل و بعد ناهار تجربه کرد!

تو که دیوانه وار تجربه کرد

باز هم توی چشم هاش غم است

باز دیوانه وار عاشقم است

تو که در پشت ابری و ماهی!

تو که می خواهی و نمی خواهی

تو که در انتهای هر راهی

تو که دلتنگ می شوی گاهی

چقدر تو! تو! تو! تو! ... خسته شدم!

باز برگشت می کنم به خودم

مثل یک گنده لات شاشیدم!

وسط چشم هات شاشیدم!

بر خطوط صدات شاشیدم!

توی هر ارتباط شاشیدم!

رنگ شاشی زدم به کلّ شبم!

فکر کردی چقدر بی ادبم!!

وحشی بافقی تر از ادبم

که رسیده ست زندگی به لبم

از خودم که نبوده ام عقبم

عکس خورشید را بزن به شبم!

تا کمی فکر شور و حال کنم

تا که امّید را خیال کنم

پُر دیوانگی و تردیدم

حسرت خانه توی تبعیدم

کاش این روز را نمی دیدم

کاش این رو را نمی دیدم

خانه ای داشتیم و سبز نشد

کاش را کاشتیم و سبز نشد

عقده ها وا نمی شوند گُلم!

بغلم کن× فقط بخند گلم

تا کمی تندتر زمان برود

تا کی این درد یادمان برود ...

#سید_مهدی_موسوی