چه کسی می بیند؟ که ما از زوایایی نامعلوم در دوست داشتن های کثیف دست داریم و مرگ پیش از آن که در گورستان باشد شاهد همیشگی ماست ما پوسیدن های مداوم را خوب بلدیم با نفس های کشدارمان، عکس های یادگاری و سوئیت هایی با تخت های یکنفره و امید مردی ست در سرزمینی...